حضرت مريم در حالي که نه خانه داشت و نه امکانات ديگري و در مضيقۀ عجيبي به سر ميبرد، در بيابان از دنيا رفت. چون روزه دار بود، حضرت عيسي براي تهيۀ افطارش، به دنبال علف بيابان رفته بود. وقتي برگشت، مادرش را صدا زد و گفت: آيا ميخواهي به دنيا برگردي؟ گفت ميخواهم. دنيا براي حضرت مريم پر از مشقّت بود، امّا باز گفت: ميخواهم برگردم. چرا؟ گفت: براي اينکه در روزهاي بسيار گرم و بلند روزه بگيرم و در شبهاي بسيار سرد نماز بخوانم. يعني بالاترين لذت براي حضرت مريم، که حتي از لذت آخرت و بهشت براي او بالاتر بوده، لذّت رابطه با خدا است.اگر فطرت انسان زنده شود، چنين ميشود که پروردگار متعال را مييابد و از رابطه با او بالاترين لذت را ميبرد. اگر فطرت انسان زنده شود، نظير آدم تشنه که آب ميخورد و سيراب ميشود، آنگاه سيراب شدن را مييابد، خداوند را مييابد.
(قسمتی از بیانات ایت الله مظاهری)
منبع: ازها
نظرات شما عزیزان:
واقعا داستان عالی بود
قالب جدید مبارک
یاحق